Φωτογραφίες εκδήλωσης διαμαρτυρίας

img_1241083667_728.jpg

Newsletter

Εδώ μπορείτε να βρείτε όλα τα Ενημερωτικά Δελτία που έχουν αποσταλεί μέχρι στιγμής και αφορούν στην υπόθεση της Lehman Brothers
AIG Ασφαλιστική: Πιστή στον κανόνα που επιτάσσει τη λεηλασία της επιχείρησης... Εκτύπωση E-mail

AIG Ασφαλιστική: Πιστή στον κανόνα που επιτάσσει τη λεηλασία της επιχείρησης, πριν το πραγματικό μέγεθος της ζημίας εμφανιστεί στο φως της ημέρας;

Ο γενικός διευθυντής του ασφαλιστικού κολοσσού AIG κ. Edward Liddy είπε χαρακτηριστικά χθες, ενώπιον μίας επιτροπής του αμερικανικού κογκρέσου: «Αυτό που προγραμματίζουμε είναι η εκκαθάριση της AIG. Ότι ήταν από 90 χρόνια τώρα γνωστό κάτω από την επωνυμία AIG, δεν θα υπάρχει με την πάροδο του χρόνου. Ειδικά ο τομέας των χρηματοπιστωτικών προϊόντων, ο οποίος ευρίσκεται στο επίκεντρο της οικονομικής κρίσης, θα ανασυγκροτηθεί εντός των επομένων 4 ετών». Σύμφωνα με τον ίδιο, ο τομέας «χρηματοπιστωτικά προϊόντα» διαχειρίζεται αξιόγραφα ονομαστικής άξιας περίπου 1,6 τρισεκατομμύρια $ (1.600 δις $)! Τέλος, θα πουληθεί ακόμη και το κτίριο που στεγάζονται τα κεντρικά της εταιρείας στη γωνία των οδών Pine Street-Wall Street (κατά την New York Post, η τιμή πώλησης δεν θα υπερβαίνει τα 100 εκ. $ - σταγόνα στον ωκεανό και η κοροϊδία στο έπακρο).

Έτσι λοιπόν εξηγείται η επιμονή των στελεχών της ασφαλιστικής εταιρείας για τα 165 εκ. $ «Bonus ανικανότητας» που (πράγματι;) εξόργισε τον αμερικανό Πρόεδρο – αναμφίβολα, μία τέτοια επιμονή στελεχών αποτελεί μία σημαντική προειδοποίηση (warning) αποχώρησης-πώλησης μετοχών για τους σύγχρονους κερδοσκόπους-«επενδυτές», όπως αυτούς που σήμερα «επενδύουν» στη Citigroup όχι γιατί έχει αξία (δεν θα υπάρχουν ακόμη κάποιοι «κρυμμένοι σκελετοί»;), αλλά γιατί στοιχηματίζουν στη βοήθεια (δωρεάν χρήματα) του αμερικανικού δημοσίου, χωρίς να ακολουθήσει η a la Fannie Mae εθνικοποίηση της. Φυσικά είναι πολύ πιθανόν να κερδίσουν το στοίχημα και να δικαιωθούν απόλυτα στις επιλογές τους (όσον αφορά τους Ευρωπαίους «επενδυτές», θυμίζουν κατά κάποιον τρόπο αυτούς που πήγαν στη Γερμανία να δουλέψουν μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο).

Ο ασφαλιστικός όμιλος επομένως που εγγυάται μεταξύ άλλων τα περισσότερα Credit Default Swaps παγκοσμίως (βλ. άρθρο μας Παγκόσμια οικονομική κρίση: Χρηματοοικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής και αδικαιολόγητες αμοιβές υψηλόβαθμων στελεχών  11/23/2008), αυτός που ενισχύθηκε από τους αμερικανούς φορολογουμένους με πληθωριστικά χρήματα ύψους 180 δις $ για να μην καταρρεύσει το σύστημα, αφού θεωρήθηκε «συστημικός κίνδυνος» λόγω της μέσω αυτού «εξασφάλισης» των πιστώσεων πολλών άλλων τραπεζών (και της εξ αυτής παράλογης πιστωτικής επέκτασης τους, η οποία οδήγησε μεταξύ άλλων στη «χρεοκοπία» επενδυτικών τραπεζών όπως η Bear Sterns και η Lehman Brothers), πρόκειται σύντομα να σταματήσει τη λειτουργία του (να αλλάξει εν πρώτοις την επωνυμία του, σύμφωνα με τον κ. Liddy).

Ο αμερικανός οικονομολόγος James Galbraith, σε πρόσφατη συνέντευξη του, λέει πολύ σωστά τα εξής: «Τράπεζες, οι οποίες πρέπει να στηριχθούν από το κράτος με δισεκατομμύρια δολάρια για να επιβιώσουν, είναι πρακτικά χρεοκοπημένες. Αυτό που στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε είναι μία ρεαλιστική εικόνα των ζημιών τους. Όσο όμως η υφιστάμενη διοίκηση παραμένει στη θέση της, δεν έχει κανένα λόγο να μας βοηθήσει να σχηματίσουμε μία αληθινή εικόνα της κατάστασης της τράπεζας της. Από την άλλη πλευρά, μία χρεοκοπημένη τράπεζα δεν έχει κανένα ενδιαφέρον πια να ασχοληθεί με σοβαρές τραπεζικές δραστηριότητες. Η παλαιά (υφιστάμενη) διοίκηση της, μάλλον θα συνεχίσει να κερδοσκοπεί και θα ζημιώνει ακόμη περισσότερο την τράπεζα, απλά και μόνο επειδή πιστεύει, έχοντας γνώση, ότι η τράπεζα θα κλείσει. Εάν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα σωτηρίας της τράπεζας, καθώς επίσης ότι η διοίκηση της είναι εντελώς διεφθαρμένη, τότε υφίστανται τα μεγαλύτερα δυνατά κίνητρα να λεηλατηθεί η τράπεζα και να κλαπούν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα, πριν γίνει ευρέως γνωστή η πραγματική της οικονομική κατάσταση».

Μήπως λοιπόν πρόκειται για μία ευρύτερη, σύγχρονη «κουλτούρα απάτης», η οποία έχει πλέον εδραιωθεί σε ένα ολιγοπωλιακό (500 πολυεθνικές επιχειρήσεις «παράγουν» το 52% του παγκοσμίου ΑΕΠ – μάλλον τρομακτικό), ολιγαρχικό και άπληστο «σύστημα», που δεν έχει πλέον απολύτως τίποτα κοινό με τον καπιταλισμό και την ομορφιά της ελεύθερης αγοράς; Αν δεν ήταν απάτη η αξιολόγηση τόσων χρηματοπιστωτικών παρα-προϊόντων με ΑΑΑ, καθώς επίσης επιχειρήσεων από τις διεθνείς εταιρείες τύπου «Fitch», τι άλλο ήταν; Γιατί θα πρέπει να δουλεύει ο κόσμος (φορολογούμενοι πολίτες) για τις τράπεζες και όχι οι τράπεζες για τον κόσμο;

Εάν συνεχίσουν τα κράτη να φοβούνται ότι το κλείσιμο μίας χρεοκοπημένης τράπεζας θα δημιουργήσει αλυσιδωτά (συστημικά) προβλήματα στις οικονομίες τους και το αποφεύγουν ενισχύοντας τες (όχι ιδιαίτερα έξυπνο, αφού θα έφτανε μία έστω κρατική τράπεζα για τη λειτουργία της αγοράς), δεν θα έπρεπε να καταλάβουν ότι έτσι ή αλλιώς τα προβλήματα αυτά θα δημιουργηθούν, απλά τα μεταθέτουν στο μέλλον και ότι τα μόνο που κάνουν είναι να επιβαρύνουν τους πολίτες τους άδικα; Δεν είναι εύλογο το ότι, όσο περισσότερο διαρκέσει η οικονομική «κρίση», τόσο πιο μεγάλες θα είναι οι ζημίες για τις εθνικές Οικονομίες παγκοσμίως; (ειδικά εάν προκαλέσουν αποπληθωρισμό;)

Είμαστε της άποψης ότι θα πρέπει πια να σταματήσει το «παραμύθι» που θέλει την κρίση να οφείλεται στην πτώση των τιμών των κατοικιών στις Η.Π.Α.
Κατ’ αρχήν, η υπερβολή (είναι καλύτερα να αποφεύγει κανείς τη λέξη «φούσκα») των τιμών των κατοικιών ήταν γνωστή σε όλους, αφού

α) οι τιμές αυξάνονταν μεταξύ 1995 και 2002 όχι στη βάση του πληθωρισμού, όπως συνήθως συμβαίνει, αλλά 30% περισσότερο και 

β) τα ενοίκια δεν ακολουθούσαν αυτήν την αύξηση (η πραγματική αξία ενός ακινήτου είναι συνήθως το 15πλάσιο του ετησίου ενοικίου του, εκτός και αν συντρέχουν ειδικές περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα η ένταξη σε σχέδιο πόλεως κλπ).

Περαιτέρω, το «συστημικό» πρόβλημα (η υπερβολή) δεν προέρχεται ποτέ από την τιμή μίας αξίας (το ίδιο ισχύει όχι μόνο για τα ακίνητα, αλλά και για τις μετοχές κ.α.), αλλά από τη χρήση αυτής της τιμής για δανειοδότηση. Εάν δηλαδή τα ακίνητα στις Η.Π.Α. (και αλλού) δεν χρησιμοποιούνταν για τη λήψη δανείων με εγγύηση την πλασματική τους αξία, δεν θα είχε υπάρξει κανένα πρόβλημα.

Ακόμη και στην περίπτωση αυτή όμως, το πρόβλημα θα ήταν περιορισμένο, εάν οι ίδιες οι αμερικανικές τράπεζες δεν προέτρεπαν τους πελάτες τους να πουν ψέματα για τα εισοδήματα τους και να υπερ-δανείζονται (σχεδόν το 100% της πλασματικής αξίας των ακινήτων τους, πολλές φορές της μελλοντικής!), για να κερδίζουν υπέρογκες προμήθειες. 
Ακόμη και τότε όμως θα είχε λειτουργήσει καλύτερα η «ελεύθερη» αγορά (στην πραγματικότητα ανεύθυνα χειραγωγημένη), εάν ο πρώην πρόεδρος της Fed κ. Greenspan

α) δεν μηδένιζε σχεδόν τα επιτόκια και κατ επέκταση την αξία (κόστος) των χρημάτων (δύσκολα να αρνηθεί κάποιος χρήματα, όταν του τα δωρίζουν) και

β) εάν δεν ισχυριζόταν επίσημα και δημόσια ότι δεν υπήρχε καμία υπερβολή στις τιμές των ακινήτων!! (η πτώση είναι ήδη συνολικής αξίας 5 τρις $, στα επίπεδα του 2002 και υπολογίζεται μία περαιτέρω πτώση κατά 3 τρις $, ήτοι κατά 15% - εξ αυτών, τα νούμερα που σχετίζονται με το πραγματικό μέγεθος της αμερικανικής κρίσης στις Η.Π.Α. μπορούν εύκολα να συμπεραθούν).

Πηγή: Ηλεκτρονική Εφημερίδα "casss" Δημοσιεύθηκε στις 29/03/2009
Συντάκτης: ο κος Βασίλης Βιλιάρδος
Url: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/1470.aspx

 
< Προηγ.   Επόμ. >

Έκτακτες Ανακοινώσεις

© 2008 www.fpolites.gr